Gośćmi Czartoryskich bywali m. in.: Zorian Dołęga Chodawski - zbieracz pamiątek arecheologicznych i etnograficznych, Adam Kłodziński, Krystyn Lach Szyrma, Wincenty Lessel, ks. Franciszek Siarczyński, Feliks Bernatowicz, autor głośnej wtedy powieści "Pojata córka Lezdejki" oraz zapomniany dziś poeta Albert Mier. Prowadzono tu dyskusje literackie i naukowe. Nie brakowało też licznych bali, zabaw oraz przedstawień teatralnych.

26 XII 1818 roku Sieniawę odwiedził wracający z Akwizgranu do Rosji car Aleksander I. Scenę, kiedy car wchodzi do sali pełnej zgromadzonego i oczekującego na prezentację towarzystwa, prowadząc pod rękę gospodynię domu, ks. Izabellę, utrwalił na akwareli Ksawery Prek. Ponadto zapisał on: Nigdy nie widziałem tak świetnego zgromadzenia ani piękniejszych postaci, jaką miała nasza sala, która nigdy z tej strony nie odznaczała się (...). Tysiące świec jaśniało w całym pałacu. Cesarz naprzód wszedł do pokojów księżnej, gdzie go familia przyjmowała.

Car odmówił skorzystania z noclegu, ponieważ obawiał się posądzenia o chęć zyskania sobie sympatii galicyjskich Polaków, a to nie byłoby mile widziane na dworze wiedeńskim.

Po śmierci ks. Adama pałac sieniawski stał się miejscem opustoszałym. Jego syn przebywał głownie za granicą. Jedynie w czasie Świąt Bożego Narodzenia wydawał coroczny bal dla okolicznego ziemiaństwa. Od poł. XIX wieku Sieniawa nie odgrywała już większego znaczenia. Stanowiła jedną z wielu znajdujących się w okolicy rezydencji wielkopolańskich.

W XVIII w. zasadnicza funkcja miasta ulegała pewnym zmianom. Funkcja portowa dominowała do roku 1772, z tym, że zmieniła się specyfikacja prowadzonego transportu rzecznego na rzecz usług transportowych.

Sieniawa utraciła swój obronny charakter. Kiedy sytuacja polityczna kraju nieco się ustabilizowała, zwłaszcza po zakończeniu wojen północnych i zażegnaniu niebiezpieczeństwa najazdów tatarskich i tureckich, umocnienia miasta i dworskie stały się zbyteczne. Fortyfikacja dworu została rozebrana przed 1781 rokiem, natomiast umocnienia obronne otaczające miasto pozostawiono dla utrzymania porządku i bezpieczeństwa mieszkańców, głownie nocą.

Po I rozbiorze Polski w 1772 roku wpływy możnowładcze Czartoryskich na władze administracyjne kraju (rząd austriacki) gruntownie się zmieniły. Zaszły też niekorzystne zmiany funkcjonalne miasteczka, bowiem w związku z odcięciem Sieniawy poprzez kordon graniczny od północnej części Polski, San utracił znaczenie żeglownej rzeki, a miasto swe znaczenie targowiska nadrzecznego.

Mimo osłabienia gospodarczego i upadku transportu rzecznego, z końcem XVIII w. ludności w miasteczku przybyło. Jej liczba łacznie z mieszkańcami przedmieść wynosiła ponad dwa tysiące, z czego połowę stanowili Żydzi, których np. w 1765 roku było 1045 i zamieszkiwali w 288 domach.

U progu XIX wieku Sieniawa była jedynie rynkiem lokalnym z nowymi przepisami administracyjnymi, cechowymi zwolnieniami targowymi. Podlegające częstym zmianom zarządzenia celne austriackie poważnie utrudniały transport rzeczny. Z czasem jednak rozwijał się handel, czemu sprzyjało utworzenie w 1784 roku linii pocztowej Jarosław - Zamość przez Sieniawę oraz przede wszystkim położenie miasteczka blisko granicy i komory celnej. Ze względu na tę ostatnią cechę zaczęli ściągać tu nowi osadnicy wywodzący się głównie z ludności żydowskiej i niemieckiej zachęconej perspektywą intratnych interesów i nietrudnych zarobków.

Po wybuchu Powstania Listopadowego, w Sieniawie i okolicach znalazło się wielu ochotników śpieszących brać w nim udział. Podobnie było w trakcie Powstania Styczniowego. Na miejscowych cmentarzu na płytach nagrobnych widnieją nazwiska wielu z nich: Tadeusza i Władysława Hemplów - synów Stanisława, kapitana gwardii wojsk napoleońskich, Floriana Gardziela z Pruchnika walczącego w oddziałach Czechowskiego, Jeziorańskiego, Waligórskiego i Śmiechowskiego, aptekarza Aleksandra Mańkowskiego - żołnierza powstańczego oddziału Lelewela - Borelowskiego, Jana Ligmana - agronoma i burmistrza Sieniawy walczącego w oddziałach Jeziorańskiego i Langiewicza, Eustachego Sokulskiego i jego brata Kazimierza, którzy walczyli wraz ze swymi ojcami pod dowództwem Kurowskiego i Langiewicza. Ponadto wielu innych.

Mieszkańcy Sieniawy pomagali powstaniu, świadcząc pomoc materialną w postaci dostawy żywności, odzieży, leków dla walczących Polaków.

Z początkiem XIX wieku sytuacja gospodarcza Sieniawy zaczęła się z wolna stabilizować i poprawiać, by w końcu nastąpiła faza rozwoju wspomagana ponownym uruchomieniem spływu rzecznego. I tak w II poł. XIX wieku miasteczko miało status silnego ośrodka handlowego oraz ośrodka administracyjnego złożonego z 26 nadsanowych gmin.

W skorowidzu z 1855 roku wszystkich miejscowości znajdujących się na obszarze Galicji i Lodomerii Sieniawę wymieniano w obwodzie przemyskim. W tym czasie była tu poczta z telegrafem, parafia obu obrządków, dworski obszar Czartoryskich, urząd podatkowy, od 1888 roku żandarmeria, także apteka. Zgodnie z zarządzeniem z 1856 roku, w czwartki odbywały się cotygodniowe targi.

Tradycyjnie funkcjonowały w Sieniawie cztery cechy rzemieślnicze: murarze, szynkownicy, tkacze, szewcy. Wszystkie zorganizowane według przywileju Augusta Czartoryskiego z 1740 roku, a zatwierdzone dekretem galicyjskiego gubernium z 1788 roku. Cechy te z czasem utraciły swe znaczenie, oprócz murarzy, dzięki którym Sieniawa była znana w Galicji jako osada "murarska". Słynęli oni ze swych zdolności, zgłębiali tajniki murarskie w tutejszej szkole dla murarzy. Zgodnie z tradycja, murarze na wiosnę, po św. Wincentym (5 IV) wyruszali w szeroki świat w poszukiwaniu pracy. Następnie powracali późną jesienią, a w zimie zajmowali się tkactwem.

Każdy cech posiadał własny ołtarz w kościele farnym, o który musiał dbać i dostarczać do niego woskowe świece. Członkowie bractwa cechu asystowali w trakcie nabożeństw. W Wielki Tydzień pełnili straż honorową przy Bożym Grobie, odziani w specjalne stroje tzw. "Turki", czyli czarne sukmany - czamary i czapki tureckie ozdobione czerwonym piórem.

Do zakładów przemysłowych mniejszego rodzaju należały wtedy: łaźnia, rzeźnia miejska, młyn i cegielnia, natomiast samodzielne przedsiębiorstwa koncesjonowane prowadzili murarze: Błotnicki, Jabłoński, Łańcuccy, Michalski, Mikulski, Rysiakiewicz, Sękiewicz, Szkolniccy. Koncesję mieli również kowal i kominiarz.

Sieniawski obszar dworski Czartoryskich obejmował jedenaście rolniczych całości majątkowych, tj.: Sieniawę, Adamówkę, Cieplice, Dobczę, Dąbrowice, Dybków, Krasne, Majdan Sieniawski, Rudkę i Wylewę.

Spolonizowane od poł. XIX wieku były w Sieniawie dwie następujące szkoły:

1. Starsza szkoła ludowa męska, w 1863 roku przekształcona na trywialną, a w 1874 roku publiczną ludową męską. Wówczas było w niej 5 klas, 302 uczniów, 6 nauczycieli.
2. Szkoła żeńska, która powstała w 1897 roku. Siedzibę miała w ratuszu, potem w tzw. Czerwonej kamienicy przy ul. Kościuszki. W szkole tej uczyło się 314 dzieci, a nauczało 6 nauczycieli.

W Sieniawie funkcjonowało kilka stowarzyszeń, jak: Towarzystwo Szkoły Ludowej, Koło Sieniawskie (1893 r.), Katolickie Towarzystwo Mieszczańskie, Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" (1919 r.), Kasyno (1888), Ochotnicza Straż Pożarna "Orzeł" (1880), Towarystwo Dobroczynne, Zydowskie "Bikum Cholium" (1890). Inne organizacje o charakterze gospodarczym, jak: Dniestr, Slawia, Florianka, Towarzystwo Zaliczkowe (1890), Stowarzyszenie Spożywcze Katolickie (1890), czy wzajemna Pomoc Rękodzielników (1902).

W roku 1898 społeczność sieniawska ufundowała pomnik-obelisk Adama Mickiewicza, zaś w 500 rocznicę bitwy pod Grunwaldem pomnik Władysława Jagiełły. Pomnik ten stał obok ratusza, niestety, został zniszczony w 1940 roku. Na przełomie XIX i XX wieku w Sieniawie mieszkało 3638 ludzi, w tym: 1361 rzymskokatolików, 67 grekokatolików, 2102 Izraelitów, 108 osób zaś mieszkało na obszarze dworskim.

Zanim wybuchła I wojna światowa Austriacy wybudowali okopy na "Sławgórze", od wschodniej strony miasteczka. Nie zdążyli jednak z nich skorzystać, bowiem pobici musieli wycofać się z terenu byłego Królestwa za linię Sanu do Galicji. Liczni mieszkańcy Sieniawy zmuszeni byli iść na wojnę w mundurach austriackich. Inni wstąpili do Legionów, o czym przypomina tablica pamiątkowa na "Sokole".

Austriacy wycofali się z Sieniawy, zaraz za nimi weszły oddziały kozackie i rosyjskie.

Działania wojenne przesunęły się bezpośrednio na linię Sanu w maju 1915 roku, kiedy ofensywa austriacka przełamała front pod Gorlicami. Miasteczko dla armii austriacko - niemieckiej służyło jako przyczółek mostowy. Wówczas doznało poważnych zniszczeń: rynek zamienił się w stertę gruzów, spłonęła fara, zniszczeniu uległy domy podcieniowe. Pociski artyleryjskie wywołały w środowisku szereg pożarów. Wielu mieszkańców straciło życie w trakcie walk oraz wskutek chorób: tyfusu i cholery. Zmarłych chowano na cmentarzu w pobliżu wsi Wylewa. W listopadzie 1918 roku Sieniawa znalazła się w niepodległej Polsce. W miateczku nastąpiły znaczne straty ludności w związku z działaniami wojennymi oraz zmianą koniunktury gospodarczej.

W latach trzydziestych pogarszały się i tak juz znajdujące się w stanie kryzysu stosunki społeczno-gospodarcze. Wzrastało bezrobocie, malały możliwości zarobkowe, co odczuwali zwłaszcza murarze. Wskutek nędzy mas robotniczych doszło w 1931 roku do strajków robotników w Czercach, Cieplicach, Piskorowicach. W 1934 - 1935 akcja strajkowa nasiliła się głównie wśród okolicznej młodzieży wiejskiej np. w Piganach.

W sierpniu 1937 roku w trakcie strajku chłopskiego doszło do starcia z policją. Zginęło wówczas 15 chłopców. Wydarzenia te miały miejsce w Majdanie Sieniawskim.

Wkrótce doszło do wybuchu II Wojny Światowej. W pierwszej dekadzie września Niemcy zajęli Sieniawę. Końcem września w efekcie paktu niemiecko-radzieckiego, wytyczono linię demarkacyjną przebiegającą na północ od miasteczka na rzece Lubieni - prawobrzeżnym dopływie Sanu. Sieniawa znalazła się na terenie zajętym przez wojska radzieckie.

W tym czasie dokonano wielu wywózek polskich rodzin na tereny Związku Radzieckiego głównie do Besarabii i Kazachstanu. Aresztowań dokonywano zimą w nocy i po przewiezieniu furmankami do stacji kolejowej w Surochowie i przesiadce w bydlęce nieogrzewane wagony transporty docierały do celu, najczęściej w bezludne stepy. Większość zesłanych nie powróciła, umierając z powodu chorób. Młodzi poborowi zaciągnęli się do formowanych wojsk polskich. Sowieci zniszczyli w Sieniawie pomnik króla Władysława Jagiełły, wzniesiono pomnik Lenina, który wysadzili partyzanci AK. Po uderzeniu Niemiec na ZSRR końcem czerwca 1941 r. Sieniawa znalazła się pod okupacją niemiecką. Wówczas w wyniku 3-dniowych bombardowań lotniczych miasto uległo ogromnemu zniszczeniu, w lipcu przeprawę wojsk niemieckich przez rzekę San w pobliskim Ubieszynie wizytował sam Adolf Hitler. Rozpoczął się terror okupanta, młodych ludzi wywożono na roboty przymusowe do III Rzeszy, w centrum i północnej stronie miasta utworzono getto - obóz przejściowy dla ludności żydowskiej przywożonej z Czech, Węgier, Francji, Belgii, Niemiec. Komendant getta Franc Zajdel słynął z okrucieństwa, osobiście wykonując egzekucje, nakładał kontrybucje i okup, a po ogołoceniu odsyłano więźniów do obozu w Pełkiniach lub Oświęcimiu.

Miejscowa ludność uczestniczyła w ruchu oporu przeciw okupantowi. Należeli do oddziałów leśnych Armii Krajowej por. Jana Totha ps. "Pewa", kpt. Józefa Zadzierskiego ps. "Wołyniak" oraz "Radwana" i "Ojca Jana". Ich działania opisane są w książkach Dionizego Garbacza "Wołyniak" i "Żołnierze Wołyniaka" i płk. Skarbimira Sochy "Czerwona śmierć - narodziny PRL". Do ważniejszych akcji należy zaliczyć: atak na komendę Gestapo, zamach na komendanta Policji Ukraińskiej Bobaka, ochrona przed bandami UPA okolicznych wiosek, bitwa o Wiązownicę, bitwa pod Kuryłówką. Po wyzwoleniu spotkały ich prześladowania ze strony NKWD i UB, tylko nieliczni uciekli za granicę, najwierniejsi zginęli w potyczkach z UB, zostali aresztowani, przeszli tortury w śledztwach i otrzymali wysokie wyroki więzienia - jak kapelan partyzantów ks. Henryk Uchman. "Mewa" został stracony w więzieniu na zamku w Rzeszowie, w przesłuchaniach zakatowano Mieczysława Króla, Aleksandra Probolę.

Lata II Wojny Światowej oraz działalność band UPA spowodowały zniszczenia 75 % zabudowy miasteczka. Liczba ludności z 2100 w 1939 roku zmniejszyła się do 500 osób.

Po zakończeniu wojny przystąpiono do odbudowy Sieniawy.