Światynia pod wezwaniem Jana Chrzciciela została zbudowana jeszcze w XVI wieku. Jednak w 1744 roku była już bardzo mocno zniszczona, dlatego staraniem Adama czartoryskiego w ciągu niecałych 10 lat wzniesiono nowy kościół parafialny. Przy farze powstał cmentarz, zbudowano plebanię, postawiono budynki gospodarcze oraz dom kapelana szpitalnego i wikarych.

Nakazem władz austriackich fara została przekształcona na świątynię greckokatolicką. W związku z tym w latach 1788-1947 była tu cerkiew pod wezwaniem Wniebowzięcia Pańskiego.

Drugi z sieniawskich kościołów został wzniesiony w latach 1719-1749 w miejsce dawnej, drewnianej świątyni fundowanej przez Mikołaja hieronima Sieniawskiego. Około 1754 roku do kościoła dobudowano klasztor OO. Dominikaninów. W 1777 r. kościół spalił się. Do pożaru doszło na pogrzebie austriackiego żołnierza. Po tym jak oddział wojskowy dał pożegnalną salwę, zapalił się dach od wystrzelonego naboju. Wkrótce świątynię odbudowano. W 1778 roku austriacy skasowali klasztor OO. Dominikanów. i przeniesli zakonników do Jarosławia. Świątynię klasztorną przemianowali na parafialną. Przestały istnieć cmentarze przykościelne, a od 1785 roku zmarłych chowano na cmentarzu parafialnym utworzonym pomiędzy miasteczkiem a rezydencją Czartoryskich.

Podczas I Wojny Światowej zniszczeniu uległy dach i wnętrze kościoła parafialnego. Niezbędny remont ukończono w 1923 roku. Z kolei w 1952 roku zbudowano ołtarz główny, 3 lata później ołtarze boczne. Polichromię kościoła wykonał Stanisław Jakubczyk w 1954 roku. W podziemiach mieści się rodowa krypta Czartoryskich.